Ay!

Ay çok saf, parlak ve yalancı

Parlaklığı çalıyor kan kırmızısına

Kara gecede

Pencerede beyaz tüy

Derinlere batmış taştan kalp

Çivilerle dolu bir zeminde

Kalbim uçmak isteyen bir kuş kanatları olmayan

Ölmek istiyor ama biz ölmek için fazla ölüyüz!

(Serenay Özkan, Viata)