Bazı şeyleri hala atlatamıyorum. İçimi yiyen o duygu bazen o taa en derinimden yüzeye çıkıveriyor.  Hüngür hüngür ağlamak istiyorum. Gözyaşlarımla beraber çıkacak gibi tüm bu duygular. Keşke onlarda damlalarla beraber gitse. İnsan çok şeyi atlatıyor, kabulleniyor, öğreniyor, gelişiyor da işte o en çekirdekteki duygu gümmm güümmm vuruveriyor. Uzaktan, derinden, sessiz ama hep orada. Baş etmeyi öğrenmen gerektiğini kabul ediyorsun artık. Belki o çekirdek duygu hiç kaybolmayacak, peki madem bende onunla yaşamanın çarelerini bulurum.  

İnsan küçüklüğünden bu yana sahip olduğu duyguları kendiyle beraber büyütüveriyor işte. Ben büyümüşüm.. Onlarda büyümüş..  Küçük Ben’e üzülüyorum, nelere maruz kalmış, nelerle baş etmiş belki de birçoğunun farkında olmadan. Ama ben şimdi fark ediyorum. İnsan küçükken maruz kalıyor, acısı büyüyünce çıkıyor. Ne garip. Zamanlamanın zıtlığı..  

Eskiye göre çok daha güçlüyüm. Çok çabaladım bu yolda. Hayatın daima düz yollarda ilerlemeyeceği çok bariz. Keşke öyle olsa diyor insan. Keşke her şey, her zaman çok güzel olsa. Çok mutlu olsak. Ama biliyoruz ki işler hiç de öyle değil. Hep geç kaldığımı düşünürdüm. Mükemmeliyetçi duygumun bana ızdırabı. Benim kendime olan ızdırabım.. Kendimi hem üzdüm, hem yaralarını sardım. Kendimi üzen tarafımı sarmaya çalıştı diğer yanım. Kendimi keşfedişim, kendimle olan yolculuğum bir başka. Zaten böyle de iyileştirdim, geliştirdim kendimi. Ne zaman kendime sarıldım, yaslandım, diz dize oturdum işte bunu hissettiğimde her şey bir başka gözüktü bana. Yolculuğumun anlamlandığı nokta o an oldu. Ben kendimden vazgeçmeyeceğim dedim. İçimde hissettiğim buruk duyguların beni çürütmesine izin vermeyeceğim. Ben daha güçlü, başarılı, mutlu, kendi yolunda bir insan olabilirim. Bu da benim hikayem.  

Zaman zaman acıyor canım, bazı şeyleri hala kabullenemiyorum. Yediremiyorum kendime. Fakat biliyorum, her şey çok daha iyi olacak çünkü ben geçmişimin beni geriye doğru çekmesine izin vermeyeceğim, şu anın ve geleceğin umudu ile yeşereceğim. Geçmişim, beni geleceğimde daha iyi yerlere gelebilmem için beni güçlendirmeye yarayacak. Haaa elbette yeri gelir zayıflık hissederim, incinmiş, hassas... Bunları yaşamamada izin vereceğim. Her zaman güçlü kalınamaz. Şu an ki gibi kendimin zayıf anındayım. Olabilir.. Bu duyguyuda yaşayayım lakin beni aşağı çekmeden.. Bedenim de, ruhum da içindeki lavları volkan misali zaman zaman dışarı çıkartıyor, çıkartmalı.. Elbette soğuyacak.  

Ben kendimi her şeyimle kabul ediyorum.