Ey sevgilim,

uzaktasın biliyorum—

ama gökyüzü üstüme seriliyor her sabah,

bütün mavisiyle, bütün genişliğiyle.

Ve o mavinin içinde sen varsın,

ellerin kadar sıcak,

gözlerin kadar derin.

Yollara çıkıyorum,

taşlara basa basa, rüzgârı yüzüme çarpa çarpa.

Dağlar dikiliyor önüme,

sertlikleriyle sınanıyorum,

ama insanı adam eden de bu değil mi?

Özlem,

bizi büyüten, dayanıklı kılan,

bir gün kavuşmaya hazırlayan.

Ve sevgilim,

kalbim sadece senin için atmıyor artık,

bir halkın türküsüyle çarpıyor,

işçinin nasırında,

çocuğun kahkahasında,

yeni doğmuş bir günün ışığında seni buluyorum.

Biliyorum,

bir gün bütün yollar bitecek,

bir gün gökyüzü eğilecek üstümüze,

ve soframızda senin gülüşün olacak.

O gün, sevgilim,

özlem dediğimiz şey

tarihin en kısa şiiri olacak.