Bir ya da Kadar

Hissizleşiyorum geçen saniyelerde, belki saatlerde, belki de günlerde. Zamanından emin değilim, olamıyorum. Ruhumun benden gidişini hissettikçe kaybettiğim tek şey zamanın akışı değil belki de. Seviniyorum sanırım bu duruma. Ruhumdan kaybettiğim her parça için kendimden başka bir şey buluyor gibi geliyor peki ya haksızsam, kazandığımı düşündüğüm şey aslında insanlığımı kaybetmiş olmam mı yoksa? Peki ya haklıysam, yaşamın bana verdiği bu armağanı en güzel şekilde harcamak için doğru yoldaysam, bilmiyorum fakat ilerliyorum, saatlerimi geçiyorum aslında hiçbir anlamı olmayan, bir o kadar da bir çok anlamı barındıran bu küçük ama bir o kadar da büyük bu dünyada. Ne olacak biliyorum, son anıma kadar nefes alacağım. Ne olacak bilmiyorum, son anıma kadar nasıl nefes alacağım.