Adını hatırlayamadığım bir yazar  'Gerçek yalnızlar,yalnızlık ne demek bilmezler.' demiş.Bu sözü ilk okuduğumda kelimelerin arasına gizlenen burukluk beni oldukça etkilemişti.Anlamını kavrayamayacak kadar kimsesiz olmak...Bir parça olsa da düşündürücü öyle değil mi?

    Bu durumun paylaşılamayan bir yalnızlık olduğu oldukça aşikar.Denklem basit,paylaşılamaz çünkü lazım olan x-y kişilerine sahip değiliz.Ancak bence bunun daha hüzünlü olan başka bir versiyonu var:Etrafınızda insanlar varken kendi içinizde yaşadığınız,o asla geçmeyen yalnızlık...

    Çünkü bilmediğiniz bir şeyle baş etmek kolaydır.Beynimiz tanımadığı bir gerçeklik için herhangi bir duygu veya düşünce geliştiremez.Bunu ben söylemiyorum,bir nörobilimci olan David Eagleman söylüyor.

     İşte bu yüzden,yalnız olduğunu bilerek bununla baş etmeye çalışmak daha zor ve dramatik gelir bana.Çevrende seni dinlemek isteyen kişiler var gibi görünür,ki çoğu zaman da ellerinden geldiğince dinlerler gerçekten.Dilleri döndüğünce yardımcı olmaya çalışırlar.Ama bazen öyle zamanlar gelir ki...Sanki bütün dünya bir,sen onlardan ayrı,teksindir.Bütün içinde biriktirdiklerin toplaşır yerleşiverir yüreğinin ortasına.Anlatsan neyi anlatacaksın,kime anlatacaksın?Kelimelerle nasıl ifade edilir ki böyle bir şey?Edemezsin işte.Susarsın,çaresizce birisinin anlamasını beklersin.Kimse anlamaz.Eee ne olacak şimdi? Kırılacak mısın başkalarına,kızacak mısın senin yanında olmadılar diye.Darılacak mısın kendine 'yahu ne güzeldik,ne oldu şimdi birdenbire?' diye.Yapamazsın,yapamayacağını da bilirsin.Böyle olunca birikenler gider yavaş yavaş,ne olduklarını hatırlamazsın bile onların.Artık 'onlar' dediklerimiz gidince çaresizlik ve yalnızlık kalır işte geriye.Düşünüp düşünüp de içinden çıkamadığın,çıkamadığımız yalnızlığın çaresizliği...

     Aklından kalbine,kalbinden aklına dolanıp duran tüm şeylerle baş etmeye çalışmaktan yorulduğunda toplarsın tüm parçalarını birer birer.En iyisi mi uyuyalım biz dersin.Uyku vaktinin geldiğini gören yalnızlık,en beklemediğin anda tekrar ortaya çıkabilmek için acıyıp saklanır bir köşesine ruhunun.

     İşte bu yüzden paylaşılamayan yalnızlık.Eksilmez,bir yere gitmez...Hep bir yerde bekler durur.Ve bir bakarsın paylaşamadığın yalnızlığınla ruhunu,kendini paylaşır olmuşsun...