İlkokulda öğretmenimizin madde kelimesini açıkladığı ve bununla ilgili örnekler verdiği günü çok iyi hatırlıyorum.Duyularla algılanabilen,bölünebilen,ağırlığı olan,yer kaplayan nesne.Basit ve net bir ifade,tartışmaya açık değil.Dünya üzerinde belli bir hacim kaplayan şeylere ,yani maddeye ,değer biçmek kolaydır.Bir ekmeğin kaç para olduğu bellidir mesela.Elmasın sahip olduğu değeri belirlemek için sarraflar vardır.Ortaya konan bir sanat eserinin bile öznel olmasına rağmen pahası hesaplanabilir.İnsanoğlu da geçmişten günümüze kadar bunu hep yapmış.Bazen takas yöntemini kullanmış,pazen de parayı...Bütün her şey bitince insana gelmiş sıra.İnsan,insana değer biçmeye başlamış.

   Çoğu zaman,çoğu kişi sosyal statüye ve maddi güce göre yapmış bu işi.Bir de daha ciddi bir şekilde ele alanlar varmış.İçine vicdanlarını ve yüreklerini katarak yapanlar...Genelde de bu insanlar üzülen taraf olmuşlar.Hayır,maalesef bu kez bilimsel bir dayanağım yok.Yaşım oldukça genç ancak bunu gözlemleme şansım oldu diye düşünüyorum.Şimdi yavaş yavaş asıl konuya geliyorum.Aslında benim de canımı oldukça sıkan bir konu bu.Zaman zaman içimin sıkılmasına sebep olan ve hissettiğim yalnızlığımı pekiştiren bir konu:İnsanların size değer biçeceği kadar var olamamak.Yani aslında değersiz olmak karşıdakinin gözünde.