Hayallerin ufkunda yürüyormuş gibi hissettiren bir andayım, aylardır yazı yazmadan geçirdiğim sürede pes etmişliğin zincirlerini kendi ellerimle takmıştım bileklerime ve anahtarı kapıdan dışarı atıp bedenimi ve ruhumu bırakmıştım karanlığa, umutsuzluğa, hayallerin olmadığı, ilerlemenin mümkün olmadığı boşluğa. İhtiyacım olan tek şey birinden nazik bir kelime ve sevgi dolu bir bakışmış oysaki. Anahtarı dışardan alıp yaklaştı yanıma. Gelişi öyle yumuşak öyle duygu doluydu ki uzaklaştıramadım bile kendimden. Bıraktım kendimi onun ışığına, beri özgür bırakmasının huzurunu yaşadım içimde ama o ilk anda fark etim ki sevindiğim özgürlüğüm değildi; özgürlüğü onunla bulmuş olmamdı. Şimdi onun gözlerine bakıyorum, hayallerim onun gözlerindeki ışıkla büyüyor. Nereden başlayıp, nereden gideceğimi bilmiyorum; bilmeme de gerek yok sanırım çünkü onun bir gülüşü hayatın başını ve gidişini kendi başına kucaklayıp sahipleniyor. Ben şimdi özgür bırakıyorum kendimi, onun hayaliyle yazdığım sayfa sayfa yazıya. Ben şimdi özgür kılıyorum kendimi, onun narin ve sevgi dolu ruhuna.