Bugün lisans 1de aldığım felsefe derslerinin notlarını karıştırdım biraz... Sartre'ın tümceleriyle epey hemhal olmamın yanı sıra  bizatihi kendisiyle uzun sohbetlerimizin neden aniden kesildiği hakkında da pişmanlıkla beraber merak duygusu da uyandı. Bulantı, Akıl Çağı, Sözcükler, Varlık ve Hiçlik gibi yazıları süratle okurken esas gözümden kaçan bir şeyler olduğu, beni tedirgin eden düşünceler silsilesinin de peşimi bırakmadığını hatırladım. Orada öylece yazıları ilhamla okurken beraberinde bedenimde ve bilincimde uyanan hisler ürpertici ve can sıkıcıydı. 

'' İnsan varolmak zorunda değildir'' cümlesini keskin bir biçimde ifade ediyor. ''Varoluş hiçbirimize dayandırılamaz'' cümlesiyle de sözünün arkasında dimdik duruyor adeta. Bir sebep arayışında ve bu eylemin devam edebilmesi için, varolmanın. Dünya üzerinde hiçlikten başlayarak (?)  bulunan her bir olguya, nesneye, kavrama atıfta bulunuyor. Zamanın akışına, özne olarak zamana, dinamik olarak zamana ve mekana referans veriyor. Özneyi, bireyi tüm bu gerçeklik içerisinde aniden çırılçıplak bir yalnızlığın içine atıyor ve varoluşun özünü yalnızlıkla açıklıyor. Özneye vaadedilebilecek tek şey kendisidir diyerek bir diğer tabirle ise kişinin kendisinden başka sırtını yaslayacak kimsesi yoktur gibi bir genel geçer sözü bize anımsatıyor. Daha fazla alıntı yapılabilir elbette Sartre'dan fakat Sartre'ın yine kendi ifadesi olan varoluşu ortaya koyan şey sanat yapıtıdır cümlesi elbette irkilmeyi beraberinde getiriyor. Kelimeye anlam veren öznedir diye düşürüm hep. Bir sanat yapıtını bireyin zihninin açıklığı sayesinde bir alışveriş oluşabilir. Kişi anlam bulabilir, eser anlam kazanabilir..

Saygı ve Sevgiyle..



Jean Paul Sartre, 1938, Bulantı