ben genellikle klasik gitarla, klasik ve zorlayıcı eserler çalmaya çalışıyorum. kendimi gitar çalarken çoğu zaman, basmam gereken notalar yerine bir performans anında elde edeceğim insan ilgisini düşünürken bulmuşumdur. belki daha basit, kolay hazmedilebilen bir müzik bu durumumu kaldırabilirdi, bu düşünceleri kendi içimde saklayabilirdim. ama klasik gitar böyle bir ilişkiye kesinlikle izin vermiyor. 

tüm ve bereketli bir müzikal deneyim için gitaristin aklında aracı (gitar), söz (eser) ve kendi bedeninden başka şey olmamalı. insanlara göre bu zaman zaman doğru kabul edilmeyebilir fakat enstrümanın kendisi; hassas, rezonatif yapısı ile müzisyenden bunu açıkça talep eder. bu açıdan resital* en saf bireysellik ve bireysizlik, çok boyutluluk ve boyutsuzluk gösterisidir. müzik tek bir kişinin, kişi de çalmakta olduğu müziğin insafındadır. yazılı, teorik sav olarak müzik tamamıyla çalanın yeterliliğine göre zaman ve mekan değiştirebilir. aynı düzlemde fakat farklı bir şekilde, gitaristin en ufak hatası, dikkatsizliği de müzik tarafından acımasızca teşhir edilir. 

her şeyin sıralanabilir varlığı, tümden bakışımızda eksikliğe işaret eder. müzik eserlerinin ortaya konulabilmesini sağlayan öğeler de bu oluş biçiminden bağımsız değillerdir. müzikal notalar, muhtemel hatalar, sessizlik zamanları, metotlar sıralanabilir veya yan yana koyulabilir şeylerdir.  başlayışları ve bitişleri, dikkatli kulaklara, kendilerinden önce veya sonra yerleştirilebilecek müzikal nesneleri çağrıştırırlar: günümüzde müzik kompozisyonunun geldiği yetkinlik seviyesine güvenerek rahatlıkla ilan edebiliriz ki her müzik eserinin başlangıcından önce veya bitişinden sonra, bu bütünlüğe uygun eklemeler yapılabilir. eğer mümkün olsaydı çağlar boyu sürekli olarak yenilenen ve genişleyen devasa büyüklükte müzikal eserler oluşturulabilirdi. 

fakat konumuz gelecekteki akıl almayacak düzeydeki sanat eserleri değil. şimdi ne olursa olsun bize verdikleri tamlık duygularıyla bile bir eksikliğe, bitimliliğe işaret eden eserler. bu eksiklik durumunun istisnai hale gelebildiği durumlar vardır. bunlar bir müzikal eserin, yetkince yapılan bir performansının gerçekleştiği anda ortaya çıkabilen durumlardır. o sırada tüm bu eksik, sıralanabilir öğelerden meydana gelen müziğin kendisi, resital esnasında gitaristin zihnindeki alan kadar mükemmelleşir. uzamsallaşır. bu noktada, bu düzeyde bir ifade gücüne erişebilmiş bir gitaristin duygusal zenginliğine tanık oluruz. mimikleri ve elindeki eseri yorumlama biçimi, dinlediğimiz kişinin nasıl düşündüğünü belki bize anlatmaz ama nasıl hissettiğine dair çok belirgin emareler verir.

müziği algılayabilmek, inceleyebilmek için keskin kurallarla bir araya tutturulup “dizilmiş” kuramlar yetmez. müzik yaşamın kendisi gibi, etkileşim kurulduğu sürece hareket halindedir. yalnızca görülebilen, görülebilir halde elle değiştirilebilen kuramların “görülemeyen” ve ifade etmek için şu ana kadar kurmuş olduğumuz zihinsel şemaların ötesinde, henüz ifade etmediğimiz sezgilerle, duygularla, düşüncelerle de ilgilenir. müzikal mükemmeliyetin nasıl yaratılabileceği farklı açılardan tartışılması gereken bir konudur böylelikle. müzisyenlerin kişisel kaygıları dışında, müzik olgusunun, insan yaşamının içindeki oluşu için.

*Resital - Bir tek sanatçının tek bir çalgıyla verdiği konser.

Görsel - Fransız gitar ustası Napoleon Costé'nin tüm 7 telli Lacote gitarları ile birlikte çekilmiş bir fotoğrafı.