Hani düşersin dizini yaralayıp kanatırsın da ,daha sonra zaman geçmeye başlar yara bir andan kaşınır bir yandan kabuk bağlar, kabuk bağlayınca sanarsın ki yaram iyiyleşti, kaldırırsın kabuğu ordan ve o yara tekrar kanamaya başlar. İşte öyle bir şey..

Ben hergün yollarda seni görebilme umuduyla dolaşıyorum. Geçtiğim sokaklar da alıştı artık bana. Top oynayan çocuklar artık ben geçerken oyunlarını durdurmuyorlar, kedileri eğilip sevmek istediğimde benden kaçmıyorlar, sokak köpekleri de selamımı alıyorlar.

Sağdan soldan duyuyorum insanlar benim artık önüme bakmam gerektiğini düşünüyor, benim içimdeki pencereden daima sana bakacağımı anlayamıyor kimse. O pencereninin önünde çiçeklerim var benim her gün suluyorum azar azar, konuşuyorum onlarla. İnsan nasıl olur da bırakabilir her şeyini öylece. Ben bir çiçeğimi bırakmaya kıyamazken sen beni nasıl bıraktın ben de bunu hiç anlayamayacağım sanırım.

Varlığın ve yokluğun arası kadar derin bir uçurum hiç bilmedim. Sen beni severdin ya, yani öyle söylerdin yalan mı söyledin yoksa sevgin mi bitti hala çözemiyorum.

Benim gözlerim seni sevmekle öylesine kör olmuş ki senin hislerini veya hissizliğini bile anlayamamışım.

Dağıldım, öyle bir ikilemdeyim ki bana gel diye ölebilirim ama gelsen git derim.

Ben seni içimde öldürmeye çalışmıyorum seni ruhum var olduğu sürece çok seveceğim ama artık sadece içimdesin, asla yanımda olmayacaksın.

Geri gelmesi mümkün olmayan, hatırlanmamalı diyor Nazım Hikmet.. Hatırlamak için önce unutmak gerekir değil mi?