Yürümeye başlamış çocuk. Yürümüş, yürümüş... Önünde yemyeşil bir çayırla birlikte yürümeye devam etmiş. Adımlar adımlarını takip ederken hızlanmış ve koşmaya başlamış çocuk. Engin denizlere, birbirinden habersiz uçan kuşların yalnızlığına...

Koşmaya başlamış çocuk. Rüzgar suratına değdiğinde daha çok gülümsemiş, yeni açmış çiçekler. Koşarken bir bir yeni insanlar eklenmiş yanına ve konuşmuş arada adımlarını yavaşlatıp insanlarla. Çok insan tanımış, koşup geçtiği yerlerde. Yanına fazladan birkaç hikayeyi de alıp koşmaya devam etmiş çocuk.

Uzun süre koşmaktan yorulan çocuğun adımları birbirine dolanmış, göremediği o kuyunun içine düşmüş. Ayağı, bacağı, kolu, gözleri, bütün bedeni çok acımış ama en çok acıyan yanı kalbiymiş. Önce yerini hatırlamış sonra acısını. Çünkü etrafına dönüp baktığında, yolda hikayesini dinlediği kimse yokmuş. Seslenmiş birer birer. Dünyadaki bütün isimleri saymış: Ali, Ayşe, Mehmet, Elif, Ahmet, Mustafa... Ama bir karşılık alamamış. Ona cevabı yalnızlık vermiş. Zaman geçmiş belki geçmemiş. Çocuğun umrunda olmamış, zaman. Kendini düşünmüş, acıyan yanlarını, kalbini. Öyle çok düşünmüş ki bu dünyadaki yerini işte o zaman anlamış. Önce bacağı, kolu sonra kalbi iyileşmiş çocuğun. Kafasını kaldırıp baktığında kuyunun derinliğinin o kadar da fazla olmadığını anlamış, kalbinin derinliği fark eden çocuk. Sonra adım atmış yeniden, tırmanmaya başlamış. Tırmanmış, tırmanmış ve tırmanmış.Yeniden o yeşillik... Önce bir nefes almış, kalbinin yerini bir kez daha hatırlamış. "Merhaba dünya, seni anlamaya geldim yeniden." Demiş ve dönmüş etrafında, bu dünyaya ayak uydurabilmek için.
Sonra ne mi yapmış? Adım atmış, bir adım bir adım daha. Hızlanmış adımları, koşmaya başlamış. Engin denizlere, birbirinden habersiz uçan kuşların yalnızlığına, kendine, yarına, devam etmesi gereken hikayelere, masal dinlemeyi çok seven çocukların yanına... Koşmuş, koşmuş, koşmuş çocuk.

Bir yerlerde koşmayı bekleyen onlarca çocuğun hikayesi, kuyularda gizlendi. Kalbinin derinliğini fark edemeyen onlarca insan kuyulara esir. Zaman, yeniden hatırlat kendini; kurtar bizi yalnızlıklarımızdan.