Artık kim olduğumu bilmiyordum, kimdim ben? Hayalleri, hedefleri, istekleri, zevkleri olan eski ben neredeydi? Sanırım kendimi yavaş yavaş kaybediyorum.. Beni bulmalısınız, bulun beni! Kaybolmaktan korkarım ben, yalnızlıktan, karanlıktan, ölmekten.. Beni tek bırakmayın, dışlamayın, hor görmeyin, yalvarırım.. Evet, artık tükenmişlik beni tamamiyle esir almıştı, vücudumun her santimini sarmıştı, tenimde gezindiğini hissedebiliyorum, ürküyorum.. Artık anlaşılmak istiyorum, tükenmek, kahrolmak, düşünmek istemiyorum.. İnsanlık nereye gidiyor? Neden insanlık düşünmemenin, kahrolmamanın bir formülünü bulmuyor? Umutsuzluğun esiri olmayalım artık ey insanoğlu.. Çok bulantı içindeyim.. Çok..