Ölüm..yüreğimizi en derin kuyulara atan bizi orada acımızla yalnız bırakan zalim kelime.Bir insanın en sevdiğini omuzlarında taşıyıp,bile isteye ağlaya ağlaya uğurlaması..

İnsan olarak yaşam kaynağımız olan umudun gözümüzün önünde yok oluşu..Hepimiz bu kaybedişlerin ardından kendi yalnızlığımıza gömülürüz.İçimizde asla uğurlayamadığımız,şairlerimiz deyimiyle"saklımızda"olan kişilerin yaralarının ufak izlerini buruk tebessümlerle anarız..Ama bu tebessümler istemesek de hıçkırık dolu ağlayışların habercisi olur.Peyami Safa ne demiş : "Ölüm bir eve girince sağ kalanları da biraz öldürüyor".Bu sözü de daha iyi anlarız.

Öyleyse ağlayalım dostlarım içeriye akan gözyaşları dışarıya akanlardan çok daha fena.Ama şunu da asla unutmayalım..hayatın falanları filanları mâlum...ve maalesef ölüm bizim en korkunç gerçeğimiz.