sanrıların hükümranlığından nasıl kaçabilir ki insan, öyle bir yaratık tasavvur edin ki her adımınızı önceden bilen, ne yaptığınızı anlayan ve ona göre hareket eden bir varlık. nasıl kurtulacaksınız? tam da bıçaklayıp yere serdiğinizi sandığınız anda en başa dönüş tekrar ve tekrar adeta bir sisofis gibi. o kahpeyi tam yendiğiniz anda 'gel gidelim içelim...' yoksa gerçek miydi o an?
sanrıların da imkansız çekişmesi bu ya ne galip var ne de mağlup meçhul bir savaş. insanın en zayıf noktasını bilen kendisi kendisine karşı ama hiçbir zaman bunu bitirmeyi seçmiyor kimi zaman yenilgiyi bile oynuyor.
insan bu gibi karamsarlığın vücut bulduğu zamanlarda sormadan edemiyor ya gerçekten yaşanılmışları bu hatırlıyoruz yoksa kendi oluşturduğumuz kurgu çemberi içinde hapsolmak da sanrı yaratığın gücü farketmemizi mi engelledi? binlerce suret gördüm ama sanki birdi hepsi bu kadar da olmamalıydı sanki bir şeyler yanlış anımsıyorum ahlaksız polisin sözlerini 'gel gidelim içelim... rey şarabı?' neydi kim bilir.
dört duvar arasında saat ile bir döngüdeyim gidip geliyor ve ölüyorum. tam da bazı şeyleri akil edemiyorum niye öyle pis pis güldü ki o yaşlı, nedeni neydi yoksa o kahpeye mi? hatırlıyorum yüzünü belki de hatırlamıyorum.
işte böyle bir hikaye hidayet'inki bazı şeylere sadık kalınmamalı ve özgün olmalı, hayatı boyunca bir amaç aradı belki de çok iyi bir mühendis olacaktı ama olmadı doğal gazlı bir evde fransa'da vatansız yitti gitti. hikayesinde okuyana hoş gelen bir döngü var sanrıların gerçek ile tam kesiştiği noktada geri dönülen bir nokta sekiz.
bu kitap incelemesi yaparken tam da nasıl yapacağımı bilemediğimden anlatmak istediğini bir de ben anlatmaya çalıştım zor ama anlaşılır yazar ama anlaşıldığı kadar anlatılmıyor yada anlatamıyorum.
Yorum Bırakın