BÜYÜK RUHLU KÜÇÜK BEDENLER

        Şair der ki; ‘’İçimiz bir dolap değil ki açıp bakalım, açıp gösterelim. Yine de anlatıyoruz ama…’’

İçimiz bir dolap değil sevgili okur. İçimizin bir sınırı bir kapasitesi var. Her şey içimize sığmaz. Bazen sığdığını sanarız ama aslında onlar, kenara köşeye çekmece kapansın diye sıkıştırılmış şeylerdir. Bu küçücük bedenlerimize bazen fazla mı zulüm yapıyoruz?

             Küçük bedenlerde büyük ruhları sığdırmak zorken, biz kederleri, acıları, üzüntüleri de oraya depiyoruz. Kalbimiz o kadar altta kalıyor ki sesini duyurmak için yeri kalmıyor. Böylece sadece mantığı devreye girmiş, bir kalbi olduğunu unutmuş insan-robotlar oluşuyor.

             Kalp dediğimiz şu küçücük organ aslında derya deniz. Derler ya ‘’insanın kalbinden daha büyük bir çöl, insanın kalbinden daha derin bir göl var mı ki? Yangın da burada yağmur da.’’ İşte hayat da burada. Her atışının bir yaşam hediye ettiğini unutuyor gibiyiz sanki. Bazen hüzünle bazen neşeyle atan bu gönül, insanın ruhuna sığdıramadıklarını yedek depo gibi doldurduğu yer. Fakat şu da var ki ‘’Neyi bastırdıysan göğsüne, soludukça göğsünde büyüyen odur.’’ Bizler sanıyoruz ki sustukça o hisler kaybolur, yok olur gider. Halbuki sustukça yok olan insandır. Zaman iyileşir, insan değil. Hiçbir yara sen yok saydığın için yok olmaz. O yine oradadır. Belki içine doldurduklarının altında kalmış olabilir ama o gitmez. İnsana ağır gelen yaşananlar, yaşanmışlıklar ya da yaşanacaklar değildir. İnsana ağır gelen yine kendisidir. Her daim taşımak zorunda olduğu ruhudur, bedenidir.

             ‘’insan içine hudut çizebilir, söz geçirebilir, ferman dinletebilir miydi?’’ sevgili okur. Belki de artık içimize bakmanın vakti gelmiştir.

               Gönlünüzü hoşluklarla doldurmanız dileğiyle, kalendâr kalınız…

                                                                                                            İREM ERGÜNAY