Bir meydan düşümde..
Meydanın hatırası var.
Ruhlar var orada.
İnsana dair umudumu yitirdiğim bir zihnin ruhları.
Kan ter içinde uyandığım bir gecede;
Bir vakitte.. Neresiydi orası,
Hatırlamak güç değil.
Vakit geçiyor, meydandaki ruhlar insanları, beni ele geçiriyor..
Meydan benim aklım ile kalbimin birleştiği bir hatırada,
Hatıraları sorsanız: düş meydanında.
Kalbim meydanı çevreleyen evlerim,
Aklım da ışıkları o karanlık yerin.
Sırtımı ruhlara dayasam düşeceğim.
Sırtımı insanlara dayasam da düşeceğim.
Ben düştüğüm o an öleceğim.
Aklımdan hatıraları sildiğimde ruhumu yitireceğim.
Kalbimi karanlığa hapsettiğim vakit asıl delireceğim.
Şimdilik uyuyacak;
Meydana geri döneceğim.
Ben yaşıyor olacağım hâla,
İnsanın bir uykuda yaşayabildiği kadar.
Fakat meydandaki ruhlar yaşayamayacak.
Ruhlara emanet hatıralar bile yaşayacak;
Fakat ruhlar yine de hapsolacak.
Ah, benim şu karanlık düşlerim!
Yorum Bırakın