Elimden yine kaçırdığım uçurtmanın ardından kalbim kırık bir şekilde banktan kalktım. Aldığım her uçurtmayı elimden kaçırmak gibi kötü bir huyum var. Ne olursa olsun akıllanmadan yeni bir uçurtma alıp elimde tutabilmeyi deniyorum. Ama sonunda yine uçurtmasız kalıyorum. Belki bunun sorumlusu ben değilimdir. Özgür kalmayı uçurtmalarda isteyebilir.  Bu yüzden tekrar almayı düşünmüyorum. Kim yanında olmak istemediğini  bile bile bir şeyleri yanında tutmaya çalışır ki? Aklımdaki bu düşüncelerle sahil kenarında yürürken ellerinde rengarenk balonlar tutan küçük bir çocuğa takıldı gözlerim. İpleri o kadar sıkı tutmuştu ki kızaran minik ellerinin farkında bile değildi. Gözlerinde büyük bir mutluluk vardı. Balonlarına hayranlıkla bakıyor ve annesine gülümseyerek bir şeyler anlatıyordu. Sanırım bu yaşadığı mutluluk balonların ipini tutan minik ellerinin kızarmasının bile hoşuna gidiyor olmasıydı. Sonuçta onun balonlarıydı, ipleri ellerini acıtsa bile sıkı sıkı tutmaya devam edecekti. Biraz ilerledikten sonra çimenlerin üzerinde oturmuş kitap okuyan bir adam gördüm. Başındaki kahverengi fötr şapkası biraz eskimiş görünüyordu. Sırtını yasladığı ağaç kadar yaşlı biri olabileceğini düşündüm. Yanında siyah bir bez çanta vardı. Çantasının kulpu kopmuş ve yeniden dikilmişti. Çantanın kulpun koptuğu yerden dikilen iplerin beyaz olması çantayı onun diktiğini düşündürdü bana. Bu adamın kim olduğunu merak etmeye başladım. Sonra bu düşünceden vazgeçip bir simitçi gördüm. Simitleri gördüğümde sabahtan beri bir şey yememiş olduğumu hatırladım. Simitçiye yaklaştığımda o muhteşem koku kalbime doluyormuş gibi hissettim. Taze oldukları bu kadar güzel kokmalarından belliydi. Bir simit aldım ve sahil boyunca yürümeye devam ettim.