Uzun zaman oldu senden ayrılalı yada ikimiz ayrılalı. En son ayrılırken içimde kalmıştı bazı şeyler, söylemek istediklerim var ve sana söyleyemedigim . Ben kibirli bir insanım çünkü arayamam yada yazamam sana. O yüzden buraya bırakıcam, kafamdan ufak ufak yok olması için dışarı aktarmam lazımmış. Aslında çokta bana yük değiller kafamda da zamanla bir parçam oldular. Bileğimde taşıdığım bir ip parçası gibi varla yok arası ama arada kendini hatırlatan bir yanı olan. Beynimin bir yerinde olmanda mutsuz değilim.
Mutsuz olduğum zamanlar oldu tabi unutmak tamamen hafızamdan silmek. Eee tabi bu çok mümkün değil yani değilmiş zamanla insan anlıyor en nefret ettiği bütün anıları sıkı sıkı kendisinin sakladığını. Neden acaba unutmak için herşeyi yapacağın anıları beyninde neden tutarsın ki. Ders çıkarmak için mi nefretini taze tutsun diğe mi yoksa ona dair olan şeyleri asla elden çıkarmamak için mi.
Bir daha yüzüne bakmayacağım insanların anılarını, yüzlerini silmeye başladı benim beynim. Bana has bir özellikmi bilmiyorum fakat çok güzel bir his. Sende öyle oluyorsun artık seninle yüz yüze gelme şansımız sonsuza kadar bitti sanırım. Çünkü beynim seni silmeye başladı. Yüzünü sesini sana dair ne varsa fiziki olarak seni hissetmeyi, bunları hep unutmaya başladım. İçten içe kabul etmiş olmalıyım ki bitti sen bittin artık lütfen öyle olsun bitmiş ol. Seni günün ortasından çay içerken kaşık sesinde hatırlamak istemiyorum artık. Unutmak şu dünyada en güzel şeymiş. Ben bunun farkına vardım.
Benden size benim gibi hissedenlere...
https://youtu.be/gdFVBaZ3EXo
Yorum Bırakın