o gün güneş yoktu havada

Bulutlar yok

kıyametten çalınmış birgünün, akşamüstü demlerinde hayallerimi katletmekle meşguldüm

kan yerine mutlu anılarım akıyordu parmaklarımdan

 

Kadıköy sessizdi

ya da bilmiyorum

belki de ben duymuyordum

martılar ağlamıyordu

hatta inanır mısın

korna bile çalmıyordu

susmuştu koca semt

sanki saygı duruşuna geçmişti her şey

trafik lambaları, arabalar, kediler...

biri mi geliyıor acaba dedim şehire

bir kralımız vardı da ben mi unutmuştum

devlet mi geliyordu ya da ?

bu neyin sessizliğiydi?

yoksa ölmüş müydüm?

burası benim cennetim miydi?

severim sessizliği ama duymak istemem kalp atışlarımı

cehennemim miydi yoksa?

sonra güneş açtı, gördüm

o zaman anladım

nefes almayı unuttuğum anlardan birini yaşıyordum

an geldi

sen geldin 

öldüm sanmıştım

yaşadığımı anladım

sen geldin

içimde tuttuğum nefesi geri verdim

işte olmuştu

sana bakıyordum

bir mucizeyi izliyormuş gibi adımlarını sayıyordum

bütün ağrılarım son buldu

uyandım

an geldi

hareket başladı

martılar ağlamaya

arabalar deli gibi korna çalmaya

trafik lambaları yayaları bekletmeye devam etmeye başladı

lambalar yandı

evvelsi günden iki gün sonraya gelmişim

zaman bir garip izafiyet

hayret ediyor insan

bir mucize...

 

bir mucizeye bakar gibi sana bakıyordum

sen yine her zamanki gibi

bana bakıyor gibi bana bakıyordun

sevmedin hiçbir zaman süslü cümleleri

dümdüz bakıyor

dümdüz konuşuyor

dümdüz seviyordun işte beni

sen sonsuzluğuma giden o çukursuz yolun mimarı

ben ise yolun kenarlarına çiçekler koyan çocuk

ne yapayım

rengarenk seviyorum işte seni

gökkuşaklarının kıskançlığında seviyoruz birbirimizi

bu gürültülü, kalabalık ama bir o kadar da samimi koca bir semtin ortasında

deniz manzaralı evimizde

seviyoruz birbirimizi