Herkes bir gün gider

Ya mezara ya daa..

Genellikle gidilen yer eninde sonunda mezardır. Biz toprağa karışanları kast edelim. İlk zamanlar canımız çok yansa da günden güne daha az anımsarız.  Aramızda olmayışını kabul etmek için gidişine kılıflar uydururuz. Bahanelerimiz amacını destekler ve dünyanın akışına girmemizi kolaylaştırır. Ve o akış bazen zalimce ilerlediğinde bizim canımız yanar ve dururuz. Durduğumuzda bize merhamet gösterecek olanın yokluğunu farkederiz ve canımızın yanması katlanır sonra eninde sonunda en çok da günün sonunda biz acılarımızı canımızın yanmalarını tamamen unuturmuş oluruz.. 

Eğer siz de unutanlardan olursanız sevinin çünkü unutmak sizi mutluluğa, kötüleri hatırlamak ise karamsarlığa götürür.

Düşünün arabanız var iki yol da önünüzde eninde sonunda hatta günün sonunda toprağa karışacağınızı aklınızdan çıkarmadan ve elinizi direksiyondan ayırmadan yolunuzu seçin sonrada ilerleyin. 

Ve ilerlemek için acele edin çünkü durmanıza özel tanımlanan bir vaktiniz yok..