çok sevdiğiniz insanın bile sizi anlamaması. Hepimiz yaşamışızdır bu durumu hatta bazı zamanlar sırf konu uzamasın diye kestirip atmışsızsındır bile. Çünkü ben yaptım.Karşısınızdaki kişiyi çok seviyorsunuz ama o bazı konularda çok keskin , tartışmaya kapalı sanki öfkeli bazı konulara. Neden bilmiyorum ama tek isteğiniz anlaşılmak ama anlamıyor. İnatla daha çok kırıyor. Bu gibi durumlarda ne yapmam gerektiğini biliyorum ama bu zamana kadar yaptığım şey bana hiçbir şey kazandırmadı. Yani size de oluyor mu doğrusunu biliyorsunuz ne söylemeniz gerektiğini falan ama yapmıyorsunuz.Çünkü karşındaki kişi seni anlamıyor değil seni anlamak istemiyor aslında senim fikrini önemsemiyor çünkü kendi fikri her şeyden önemli. Kırdığını bile kabul etmiyor. bilmiyorum bunu neden anlattığımı. Fazla geliyor düşünceler, kırılmak, anlaşılmamak. Cahil hissetmek.Günün sonunda kendini bomboş ve cahil hissetmek . Her şeyin anlamsız olması . Neden? Çünkü en değer verdiğin insanın seni kırması ve anlamaması beni boşluğa sürüklüyor. En kötüsü de bir süre sonra unutup normal konuşmak. Ee hani nerde kendine saygı? Hani özgüven? 

Galiba hâlâ gerideyim.