Sizin de haletiruhiyeniz genel manada kaygılı ve sıkkın mı? Belki de kendimizi "güven" duygusundan çok uzakta, en uzakta hissettiğimiz günlerdeyiz. Söylenilen, anlatılan hiçbir şeye güvenmiyoruz. Karşıma çıkan her mecraada bir normalleşme telâşı var. Oysa doğru adım normalleşmek değil "çabalamak" olmalı. Durup öylece normalleşeceğimiz günleri beklemek değil. "Normal" geride, geçmişte kalmalı. Yenilenmemiz gerek. "Normal" i geride bırakarak yenilenmek... Düşünmek gerek; ölçmek, tartmak, biçmek ve sorgulamak gerek olanı biteni. Tıpkı depreme dayanıklı yeni binalar gibi... Denetlemek gerek, çevremizde olan biten her şeyi... Muhtemelen ömrümde en çok haber izlediğim bir dönemdeyim. İzliyor, düşünüyor ve toplumun bu cinnet hâlini sorguluyorum. Bunun adı "toplumsal travma" dır. Ama unutmayın "travma" bile lükstür. Çünkü travma, durup öylece beklemek demektir. Şu anda ihtiyacımız olan bu değil. Hareket etmemiz gerekiyor. Yapacağımız en doğru eylem: Durmamak. Evet insanın canı bir şey yapmak istemiyor. Ama küçücük bir adım insana kendini daha iyi hissettiriyor. Kendiniz için bir şey yapın... 6 Şubat'tan beri daha sık yürüyorum. Sevdiklerimle daha çok vakit geçiriyorum. Daha çok okuyor ve daha çok yazıyorum.  "Başka neler yapılabilir?" de bu kaostan çıkılır diye düşünüyorum. Bizler, yeni bir "normal"e doğru yol almalıyız. "Ama" larla başlamayan, "belki" lerle kendimizi kaderimize terk etmediğimiz cümlelerle... Yenilenmek, sağlamlaşmak, sarsıntılara dayanıklı bir hâlde, daha güzel günler için kendimiz ve toplumumuz için çabalamak zorundayız.