İçimde biri var. O mutsuz ve bazen de huzursuz. Nedenini sorguluyorum. Neden diyorum. Neden mutlu olmak için gösterdiğim çabanın bir karşılığı yok? Sonra diyorum ben mi yaratıyorum mutsuzlukları, ben mi yaratıyorum huzursuzlukları? Sonra dönüp bakıyorum hayatıma. Herkes normal ya da herkes mükemmel de ben mi kötüyüm bu dünyada. Hayır. Yeterince mücadele etmişim. İnsanlar için, herkes için. Çevremdeki herkes için yeterince mücadele edip, fedakarlıkta bulunmuşum. Karşılığında ne gördüm? Koca bir hiç diyorum kendime. Her gün dünyada yaşadığım hayal kırıklığı bir miktar daha fazla artıyor. Dünya, hayat, insanlar... Beni yeterince hayal kırıklığına uğrattı. İçimdeki ben sessizce izliyor olanları, içimdeki ben bana çok kırgın. İçimdeki ben yorgun ve bıkkın.