Hiç olmayan günün gelmeyen saatinde saklanmak geldi satır satır mahvoluşumun gölgesinde. Işık karanlığa bir karayel esintisi ile dökülüyor, kuşlar umut çalıp göç ediyordu hayallerimde. İki dudağının arasında sıkışan ben, özgürlük türkülerini söylemekten sakınandın sen. Oysaki hazırdım hırsız damgasına, kuşların kanadından umut dağıtıp gözlerindeki karanlığa seninle birlikte hapsolmaya. Belki o zaman günleri aşar fezaya uzanırdı kollarım. Kollarımın arasında kaybolan saatler kucaklardı beni tüm göreceli zamanlarda. Dinerdi isyanlarım katmerleşmiş kin duygumun tabanlarında. Şimdiyse yürümüyor ayaklarım, diclenin diplerinde yüzüyor küllerim, nergis çiçeklerim. 

                                           Osman TURAN