Bilmiyorum şehrin sokaklarında sırıtan bu soğuğun 

tenimde ne amaçla gezindiğini. Usulca sokulup bedenimi bu denli rahatsız etme haddi, nereden? Titriyorum, kafamın içindeki lunaparkın çarklarından yahut  depremlerden sebep. Kanım sen donuyor, bedenim soğuk.. Sığınacak bir çatı arıyorum, arıyorum umutsuzca. Bir rüzgara kapılıp savrulmak korkutuyor beni, hele şu soğuk. Epeyce yıpratıyor sessizliği ve bedenime dokunuşları. Tutunmak istiyorum ismi sen olan bir dala, yahut zamansal bir kavramda kaybolmak istiyorum, sesimi ve nefesimi sen diye bırakarak. Neden bunları düşünüyorum ki ben? Uçurumun kenarında intiharın eşiğine gelen bir güvercinin aptallığı var üzerimde. Atlasam uçamam zannediyorum. Ah! şu soğuk, rahatsız etmese ikide bir beni ne güzel sen düşünürüm. Belki de sen düşünme sebebimdir bu tacizci, belki de soğuk sensindir. Mumun eriyen bir parçası düştü sanki gözlerime. Nasıl fark edemedim sen olduğunu? On üçüncü ayın ve kırk ikinci günün sahibi, sıcaklığın zıddı. Dört duvar lazım şimdi bana, senden korunmak için aslında. Fakat olmamalı bu bir zindan, sensiz de kalmamalı rahatsız edici dokunuşlarının körüklediği, sevişme arzusuyla yanan bedenim. Arabalara bak! Vızır vızır geçip, rüzgarları ile sen iteliyorlar bana. Peki ya güvercin, atlamalı mı? Piç kurusu, pekte umrumda değil aslında...