Birol(+):kaçıncı bardak bu?

Diyar(-): ne zamandan beri sayar olduk kardeşim

+ en son zamdan sonra ben sayıyorum valla Diyar'ım

- sen ısmarladığın için sıkıntı yok, ben saymıyorum

+ burada da mı beleşçilik be

- bu zamana kadar ısmarladıklarıma say köpek

+ söylüyorum o zaman bir tane daha

- söyle ama bu sefer şişe olsun, bu barmen kız bardakları yıkamıyor

+ nereden biliyorsun Allah aşkına, güzelim kızın günahını alıyorsun durduk yere

- valla bardağımdaki kırmızı ruj lekesi bana bir günaha davet değilse çok da günahını almıyorum

+ aboo o neymiş ya öyle, neyse ben 2 şişe alayım geleyim 

- sen gitmiyor muydun?

+ nereye?

- Sudeyle buluşacaktın ya hani

+ ananııı

- run Birol run

+aga ben kaçtım

- hesabı öde ve git

+ konuşamadık senin meseleyi

- siktir et önemli değil

+ tamam arayacağım...

- he tamam aradın şu an, koşsana bolm sen

+ tamamdır agam görüşürüz

-görüşürüz

 

 

Ya öyle yalnız kalırsın Diyar efendi 

anlatacak ne çok şey olması ne kadar kötü, yanında anlatacak hiç kimseyi bulamazken.

gerçi ben artık anlatmadan anlaşılmak istiyorum. 

Anlatmaktan yoruldum.

Hep ben altını çizdim kelimelerin.

Kelimelerim tükendi diye mi esirgiyorsun kalemini.

Bu zamana kadar sarf ettiğim kelimeler ruhuna yetmiyor mu?

İsmini eskitmemek için sana en mahçup, en utangaç isimlerle seslendim.

Kalbim artık bunu reddediyor.

Utanarak uyuduğum gecelerden, uyanmaktan utandığım sabahlara uyandırdın sen beni.

Artık hatalarımın altını çiziyorum. Elimde pek bir şey kalmadı.

Kapkaranlık bir defterin kapağına bembeyaz ismini yazmaktan çekiniyorum

İçim artık kapkara

dışımda bir bahar sabahı.

Sabah namazına giden bir amcanın, evde bıraktığı çocukluğu var artık hüznümde.

Bir roman karakteri gibi yaşayarak tüketeceğim kalan ömrümü.

Yalnız,

mutlu

kalabalık

mutsuz...

Cebimde on ruble ve babamdan kalmış, eskimiş 

bir gençliğin heba edilişinin izlerini taşıyan bir palto.

sırtım dik, yüreğimin boynu bükük.

Soğuk bir St. Petersburg  gecesinde, fahişelerin iki rublelik vaadleriyle, gelmeyecek olan devrimin hayalini düşünüp mutlu olmaya çalışacağım.

İnsan önce kendi devrimini yapmakla yükümlü. Geç de olsa anladım bunu sanırım.

Bunu bozuk bir yol üzerinde giden, haddinden fazla kalabalık bir şehirlerarası otobüste, ismini yazmaya çekindiğim  buğulu otobüs camının başıma uyguladığı sert ve rahatsız edici eleştirinin şiddeti sayesinde anladım.

Her şey bir şey anlatır.

Anlamak isteyene her nesne bir anlam ifade eder aslında.

fani hayat

ahir zaman.

yeterki sen anlamak iste

Bir binanın boş cephesine çizilmiş bir kadın anlatır sana

başını koymadığın yastık bakar yüzüne

burnun anlatır

hatırlatır.

Bir barda tanıştığın kızın suratındaki tanıdık bir mimik

bir kahkaha

aynalar anlatır

(?): ne anlatıyorsun sen ya

Diyar: hayır, bu anıda değil

(?): tam olarak burada, şimdi

Diyar: sen artık kafamda ölüsün benim için

(?): ama hergün mezarıma geliyorsun.

Beni mi özledin?

Diyar: insan yaşayabilecekken yaşayamadıklarına üzülüyor, hepsi bu

(?): iyi değilsin

Diyar: gayet iyiyim

(?): bir fotoğrafla konuşuyorsun

Diyar: çünkü burada hala gülüyorsun

(?): sana bir daha gülmeyeceğimi mi düşünüyorsun?

Diyar: çok uğraştım sarı

uzun zaman

belki senin için hiçbir şeydi

zaman kırıldı

bir kara deliğin ortasında kaybettin gözlerinden saçtığın her ışık hüzmesini

uzun süredir her şeyi düzeltmeye çalıştım

iyileştirmeye

halledemedim.

yetemedim.

Kadıköydeki bütün sokaklar şahidimdir ki herkese sordum

bütün kedilerle arkadaş oldum.

köpekler bile halimi görüp peşimden geldiler

sen gelmedin.

üzgün değilim ama bu mutlu olduğum anlamına gelmez.

Belki mutlu olmadığımı öğrenince mutlu olursun.

nasıl hissettiğimi bilmiyorum. 

bir fotoğrafla konuşurken buluyorum kendimi evet.

delirmedim, çıldırmadım.

hala çok akıllıyım

beni de zaten bu yoruyor.

beni bu yoruyor.

(?): seni özlüyorum

Diyar: biliyorum, ama ben o kapıyı kapattım sarı. 

(?): ama pencereden izliyorsun

Diyar: penceredeki o kediyi hatırlıyor musun?

(?): unutur muyum hiç. Sen o kedisin

Diyar: savaş bitti sarı. O tepeye çıkıp, yaralı askerleri, koşuşan atları izleyerek o süslü cümlelerimi kuramadım.

ben yenildim

(?): ya ben?

Diyar: sen hiç savaşmadın

(?): bu fotoğraf birgün eskiyecek

Diyar: ve ben de birgün öleceğim

(?): hem de beraber yaşamadan

Diyar: roller değişti. Fiyakalı konuştun

(?): ee öğrendik bir şeyler o kadar senede ne sandın boş adam mıyız?

Diyar: iç cebime girmeye hazır mısın, Birol geliyor, yüzünde mahmur bir gülümseme var

(?): herkes mutlu

Diyar: ben hariç...

 

Birol: ağladın mı sen?

Diyar: salak salak konuşma ya, sigaramın dumanı gözüme kaçtı

Birol: içmem demiştin...

Diyar: gitmem demiştin..

Birol: salak mısın olm o kadar bırakmıştın ne güzel ya

Diyar: sadece alkolle ya

Birol: hergün yani

Diyar: ÇOK KONUŞMA PALYAÇO, RAKI DOLDUR

Birol: bak hele bi bana, şimdi elimi ceketine atsam

Diyar: dayak yersin

Birol: iç cebinden ne çıkar

Diyar: bok çıkar

Birol: Çirkin tanımlamalar bunlar

Diyar: çıkmaz bir şey

Birol: şimdi elimi ceketinin cebine atsammm, ne çıkar?

Diyar: bir anı

Birol: o kadar mı?

Diyar: bazen düşünüyorum

Birol: bazen?

Diyar: ceketimin iç cebinde kalan o son fotoğraf eskiyinceye kadar mı?

altı üstü birkaç renk

sesi bile yok

ama nasıl konuşuyor bir bilsen

kadrajın içinden doğuyor sanki yüreğim

ödüm kopuyor konuşacak diye

o da eskiyince ne olacak?

anı olarak mı kalacak?

Birol: Diyar'ım, kardeşim, ben senin gibi süslü cümleler kuramıyorum biliyorsun. Sen sana gösterilmeyen saygıya, sana gösterilmeyen çabaya kırgınsın. Sakın ümidini yitirme kardeşim, ne demişler büyük dağlar..

Diyar: bahara geç ulaşır