İnsan bazen kimseyi istemiyor hayatında ama onlardan uzaklaşacak cesareti de bulamıyor kendinde ne gariptir ki. İnsanlara bağımlı olmanın verdiği zehir kendisini öldürecek olsa bile bunu bilerek insanlara bağımlı olmaya devam ediyor. Söz konusu olayın önümüze getirdiği bir netice var. İnsan denilen varlığın yalnızlıktan ölümüne korkması. Toplum onu zehirlese bile yalnızlıktan korktuğu için toplumdan uzaklaşmaya cesaret edemiyor. Halbuki yalnızlığı denese, korkulmayacak bir şey olduğunu görse huzura ulaşacak belki. Fakat burada bahsettiğim “yalnızlık” olgusu zoraki bir yalnızlık durumu değil. Zoraki bir yalnızlık durumu ölümcül bir depresyonu yanında getirir. Bu olguyu incelediğimizde insanın sosyal bir canlı olduğu kanısına varabiliriz. Peki o zaman insan neden toplumdan uzaklaşmak ister?  Bunun cevabı bir bakımdan aslında gayet basit. Çevremizdeki zehirli insanlarla kurduğumuz zehirli ilişkiler toplumdan uzaklaşmak istememize sebep oluyor. Bu insanlar çeşitli manipülasyon yöntemleriyle, onlar olmadan başarısız ve mutsuz olacağımız algısını yaratıyor bizde. Bu yöntemle bizi kendilerine bağımlı ediyorlar ve hayatımızda o zehirli kişiler olduğu sürece mutsuz oluyoruz. Bir şekilde o zehirli ilişkiden kurtulduğumuzda ise yeni tanışacağımız kişilerle de aynı şeyleri yaşayacağımızı düşünüyor ve kendimizi toplumdan soyutlamak, uzaklaştırmak istiyoruz. Bu durum teknik olarak “zoraki yalnızlık” olgusunu beraberinde getiriyor. Kendi kendimizi yalnızlığa mahkum ediyoruz. Yukarıda bahsettiğim gibi bu durum yanında ölümcül bir depresyonu yanında getiriyor ve intihar düşünceleri ortaya çıkıyor.  Bununla beraber insan derin bir çukura, kuyuya düşüyor resmen.