Yalnızlık.

Yalnız değilim aslında,hiç olmadım. Etrafımda hep birileri vardı. Bazen arkadaşlarım bazen ailem. Hiç somut anlamda yalnız kalmadım. Ama içimde hep eksik bir şeyler vardı. Bu eksiklikleri gidermek için kimi zaman hayali arkadaşlar oluşturdum kimi zaman okudum,çizdim,yazdım. Şu ana kadar barışıktım da bu durumla. Yalnız hissettiğim, anlaşılmadığımı düşündüğüm, boşluklarımda kaybolduğum zamanlar hayal alemine koşardım. Evim olmuştu orası. Hep de evim olacak. Kendimi kendim gibi hissettiğim tek yer. Kimsenin beni yargılamadığı tek yer. Önyargılardan uzak sadece bana ait tek yer. Yani bir yeri ev yapan her özelliğe sahip.

   Büyüdükçe hayaller yetmemeye başladı yalnızlığımı gidermeye. Nedendir bilinmez. Yalnızlığım daha ağır bastığından mı hayal gücüm güçsüzleştiğinden mi? Düşünüyorum da belki de etrafımda gördüklerimdendir. Yalnız olmayan insanlar bana başka türlüsünün de mümkün olduğunu gösterdi. Benim hayallerimi yaşayanlar olduğunu farkettim. Kıskandım galiba biraz. Ben de isterdim ağlarken saçımı okşayacak bir el, başımı koyacağım bir omuz, yaralarımı saracak bir teselli, tüm yorgunluğumu alacak bir bakış, umutlarımı tazeleyecek bir gülümseme. Ne tuhaf insanın böyle minik şeylere muhtaç olması.

  Eninde sonunda insanız. Varlığımız tek başımıza sürdüremiyoruz. Muhtacız sevmeye, sevilmeye.