Aşık olmak. Ne ki aşık olmak? Neden bu kadar abartılıyor? Söyledikleri kadar güzel mi? Anlattıkları kadar acı verici mi? Yazdıkları kadar mucizevi mi? Nasıl anlarız aşık olduğumuzu? Nasıl anlarız birinin bize aşık olduğunu? Birinin bana aşık olabileceğine imkan veremiyorum mesela. Dünyada bu kadar insan varken neden beni seçsin? Hep daha güzeli, daha zekisi, daha yeteneklisi olacak. Hiçbir zaman masalsı bir aşk hikayesinin başrolü olamayacağım. Bir şiirin konusu… Bir şarkının melodisi… Esas kız olacak kadar mükemmel değilim. Mükemmel olmam da gerekmiyor belki. Ama kim sever kusurları? Kim sever ve her halimle kabul eder ki beni? Ya da neden bunu yapmak istesin? Neden bunu göze alsın ve böyle bir uğraşa girsin?
Ben de kitaplardaki, şiirlerdeki gibi sevilmek istiyorum. Mümkün mü bu? Mümkünse bile başkasına mümkün gibi geliyor. Bana hep çok uzak. Onu bunu geçtim ufacık heyecanlar bile çok uzak. Hiç yaşayamayacağımı bildiğim aşkları izlemek, dinlemek, okumak kadar acı verici bir şey var mı?
Aşk acısı değil, aşık olamama acısı…. Ben aşka aşığım. Seversem çok güzel severim diye düşünüyorum. Sevilmek de isterim öyle güzelce, masum. Tüm kötü duygulardan uzak. Tertemiz saf bir sevgi… Ama günümüz dünyasında bu hiç de mümkün gibi değil. Yoruldum ben bu zırvalardan. Adına aşk deyip yaşadıkları kirli ilişkilerden, geçici sevgilerden.
Tekrardan sevgi dolu yarınlara sahip olmak dileğiyle…
Aşkla en ilişkili terimlerden biri "hayal". Fakat insanın aşka bakışı biraz da mantık içermiyorsa aşık olmak çok zor. İnsanın yaşı ilerledikçe de hayallerden fazla mantıkçılığa kayıyor, bu da işi daha çok zorlaştırıyor. Tek bildiğim aşkın beklentisiz ve karşılıksız demek olduğu. Böyle düşünecek olursak hayatımızda aşkı yaşadığımız çok yer olabilir örneğin aşka aşık olmak. Sonrasında kendine, hayata aşık olmak ve bir insandan gelecek aşkı beklentisizce istemek, beklemek değil. Kişi beklediği takdirde aşk gelse bile en sancılısı oluyor ve daha iyiye götürebilecekken mahvediyor. Demek istediğim şu ki, aşk yanında aşk acısı getirmek zorunda değil. Biz durumu buna sonuçlanmasına mecbur bırakıyoruz. Sanırım insan çevresinde algıladığı şeylerden dolayı umutsuz ve inançsız oluyor aşka karşı. Oysaki birini sevmek için özellikle neden sevdiğini bilmene gerek yok ve genellikle bu aşk demek oluyor. Kusurları, güzellikleri, o kişiye dair her şey seni sıcak hissettiriyor. Günümüzde bu bahsettiklerime çok yabancı örnekler gören bizler, aşk için neyi düşünsek, ne kadar melankolik görsek haklıyız. Fakat günün sonunda hepimiz sevilmeyi ve sevmeyi hak ediyoruz. ♥