Bazen oturduğum yerde kavruluyorum . Gözlerimin ardında cayır cayır yanan bir ben var . Ama dışım iyi ,soğuk ..

Neden böyleyim, böyle hissediyorum bilmiyorum . Sık sık kenarda köşede kimsenin duyunca inanamayacağı şekilde ölü bulunacakmışım gibi gelir . İçimde beni sömüren bir şey var sanki . Ağlatmıyor ama güldürmüyor da sadece gün be gün daha da eksiltiyor . 

Bir gün tükeneceğim ve o gün insanlar "iyi insandı , neşe saçardı " gibi basit cümlelerle son kez ardımdan konuşacaklar.

  Hayatım iyi ; arkadaşlarım , ailem , eğitimim, ben iyiyim . Yeterli gibi her şey . Ama bir an var işte o an ben yok oluyorum. Her şey basitleşiyor. Ciğerime dolan ve geldiği yoldan geri dönen nefesim sadece bedenimi var etmek için yolculuk ediyor . Bir gün bu anlamsız yolcuğa dur diyeceğim o zaman her şey duracak . Ve ben iyileşeceğim.