Her bedenin , ruhun bir çırpınış şekli vardır . Kimisi haykırır kimisi susar. Kimisi için bakışlar çığlık çığlığadır kimisi için ise dile dökülen her duygu birer cam kırığıdır . Ama bilemeyiz hangisinin kime ait olduğunu. Kendini duyurmak için son nefesini veren bir ruhun tüm yol boyunca nasıl yorulduğunu , görünmeye çalıştığını. Bizim için sadece birkaç iyi kelime , bir iki gülümseme yetiyor iyi olduğunu düşünmeye . İnsanoğlu bu kadar basit mi ?  İçerisindeki kargaşa iki söze sığabilecek hafiflikte mi ? Hayır değil, olamaz ve olmamalı da . İçine attıkları bir gün tükettiği zaman anlayacağız bakmakla görmenin farklı olduğunu. Belki hepimiz sessiz çığlığımızdayız, kim bilebilir ? Son ciğerimizi yakan nefesin çıkışıyla anlayacağız kendimizi, karşımızdakini ...

bahar