Bedenime yaprak sarıp gezsemde çıplaklığım kapanacaktı, sahipsiz meyve ağaçlarından yesem de karnım doyacaktı, suyu dereden de içebilirdim zaten  yarın bir gün öleceğim. Ben öldükten sonra  benimle beraber başkalarının da düşünceleri ölecek. bu beni rahatlatıyor ne derlerse desinler duymayacağım görmeyeceğim . peki ideallerimi hayatımda nasıl tutabilirim ? minimal bir hayat sürüp sadece ruhumun beslenmesini nasıl sağlarım ? bu benim için oldukça zor . Neden diye soracak olursanız,  maddeye  bağımlı bireyler olarak doğduk ve büyüyoruz bunlardan kopmaya çalışmak yoksunluk krizine girmek demekti. Ruhumun sadece doğaya ve saf sevgiye ne kadar aç olduğunu bile bilmiyorum . Bu açlığı şu kısacık ömrümde doyurabilir miydim ? belki de ...                                                   Madde benim için hiçbir şeydi olsa da olurdu olmasa da beni mutlu eden şey içimdeki ruhtu .