Tükenmiş kadın
Kanına depoladığı zehirler,
İpek saçlarını dökerdi,hep şansını suçladı
Çocukluğu elinden alındığı gün
Hiç hissetmediği bir şeyi aradı durdu
Kuru dudaklarında süzülen sahte neşesi
Canlı bir bakışı kapana kadardı
Ona sevdiğini söylediği şarkı
Bi' gece yarısı soyunana kadardı
Büyük bir çuvaldan alırdı istediğini
Hiç olmadığı kadar seçenek sunarlardı
Tanıdığı küçük kız,bilmezdi bunları
Yaktığı sigara sayısı kadar değersizdi yaşamı
Zevk aldığını sanardı bir süre sonra
Tükenmiş bakışlarıyla izledi cama yansayan gece ışıklarını
Bilmezdi,artık duymazdı
Çığlıkları geniş odalara bile daracık gelirdi
Güvendiği adamlar ona çöp gibi davrandılar
Beş kuruş değeri yokmuş gibi bakarlardı yüzüne
Her gece nefret ettiği gökyüzüne tekrardan baktığında anlardı
Bu dünya onu asla affetmedi,o da affetmezdi
Adagio~
Yorum Bırakın