Aile
Küçükken mutlu aile tabloları çizdim kağıtlara
Gücüme sevgiden alırdım
Gördüklerimi benimser,duyduklarımı bilirdim
O zamanlar kurduğum düzen çok da yanlış değildi
Bir gün çizimler silik bir anıya dönüştü
Ne gördüğüm ne duyduğum
Tatmin etmezdi beni asla
Bir baktığımda elime,yok olmuştu hayallerim
Artık kimin kuralına,dediğine inanmalıydım?
Kimin sevgisini beslemeli,kimi sevmeli?
Tanıştığım herkes yabancıydı benim için
Hatırlamak gerekti bazen o eski güzel günleri
Belki ihtiyacım vardı annemi tanımaya,
Tanıyamadan sevgisini kaybettim,aramaktan yoruldum
Belki ihtiyacım vardı babamı tanımaya,
Dinlemeden nefret ettim,onu hep susturdum
Bazıları için geç
Bazısı için hala yaşayan bir şeyler var içinde
Her şey sevgiyle başlıyor ve bitiyor
Bazen sıcak bir bakış,bir kucak
Yeniden aile olmaya yetiyor
Adagio~
Yorum Bırakın