Bugün kalkıp işe hazırlanmaya giderken kendi dünyamda kovuğuma çekilip böyle yaşamayı öğreneceksin diyerek dışarı çıktım. Kimseyi anlamak ve yakın olmak zorunda olmadığımı, insanları neden bana böyle davrandığını, neden sevmediklerini, neden eleştirdiklerini, neden kabullenmediklerini anlamak ve sorgulamak zorunda olmadığımı öğrendim. Hayat böyle bir şey olduğunu idrak edip, farklı bir dünya olmasını istemeyip kendi halindelikle yaşamımın gitmesini anladım ya da anlamak zorunda bırakıldım. Hep her şeyin iyi olacağına inanan elmasın içindeki insanlığı çekip emdiklerini anladım. Herkesin benim kadar iyi niyetli olmadığını anladım. Yüzüme söylenen sözler, arkamdan söylenen sözlerin ne kadar ahlaksızca ve ayıp olduğunu kimseye belirtmek dahi istemiyorum. Çünkü ben biliyorum kendimi ya da bilmek zorunda bırakıldım. Yeni bir sosyal bakış açısıyla hareket etmek zorunda bırakıldım. Halbuki seneler öncesinde de yazdığım bi yazıda " hiçbir şey istemediğimi ve beni hırsın bürümemesi gerektiğini" yazmıştım. Ama yine benim kararım değilmiş gibi hayatın tek düzeliğine atılıp çalışmam ve para kazanmam gerekiyormuş öyle dediler. Öyle oldu ama bana kimse sen ne istiyorsun diye sormadı. Durumlara baktım bir de kendime baktım o sert kabuklu elmasın artık degismesi ve ayak uydurması lazım dedim ama yine içimdeki insan hala derinden derine sorgulama yapıyor ve aşırı mutsuz. Doktorum bana bakış açımı değiştirmem lazım dedi. Doğru dedi. Aslında sürekli değiştirmek ve büyümek lazım. Hayat böyle bir şeymiş.