Günlükteki yazılar bittiği için bu sonu yazmakta zorlandım biraz. Aslında upuzun bir son yazmıştım sana. Her şeyi anlatmıştım, bilmen ya da bilmemen gereken. Sonra farkettim ki buna bile gerek yok. İçimde bir şeyler engel oldu buna. Farkettim ki sen değil sana hissettiklerim seninle yaşadıklarım kendi zihnimde seni tasarladığımmış beni bunlara iten. Sana dair bir şey bulamadım içimde. Seni sevemediğimi anladım. midemi bulandırdığını hatta. Çok basit biri gibi gelmeye başladın, seninle olduğum için utandım bile kendimden. Bir zamanlar bakmaya kıyamadığım her anına doyamadığım insandan utandım. Tanıyamadığım için, kalitesiz bir hayatın olduğu için ama en çokta kendine ait bir benliğin olmadığı için.

Hala çevresine bağlı yaşayan birisin gözümde ve acıyorum sana. Hep derdim ki " keşke inanmasa kimseye, tek doğrusu ben olsam." Kendisi doğru olmayan birinden ne çok şey beklemişim meğer. Sen benim yüreğimi, günahımı, ahımı aldın. Bir gün bu sevildiğin günleri çok özleyeceksin. Çünkü sen böyle sevilmeyi hiç haketmiyorsun. Biliyorsun..

Olur da bir gün karşı karşıya gelirsek öğreniceksin her şeyi. Bunu ister miyim sanmıyorum çünkü bunca şey senin için değil sen zannettiğim kişi içindi. Bir gün o eski beni bulursam ilk sana gelirim demiştin. Ben o eski seni bile hatırlamıyorum. Elimde ne bir fotoğrafın ne bir konuşmam ne bir eşyan kaldı. Bir ölüyü gömer gibi gömdüm hepsini. Bana yaptıklarınla yüzleşecek bir olgunluğun olursa ilk kendinden özür dile çünkü ben senin bana yaptıklarına izin verdiğim için ilk kendimden özür dileyip özgürlüğüme ulaştım. Artık seni sevmiyorum ve bana ulaşamayacağın için kendimle gurur duyuyorum:)