Kimsenin beni bu kadar kolay anlayıp hissetmesine izin vermemeliyim. Duvarlarım olmalı. Oradan kimse geçmemeli. O duvarların icinde sadece bi kac kisi olmali. Bugün bunu anladım. Kimseyi sevip bir seyimi anlatmamalıyim. Kimseye dedikodu malzemesi vermemeliyim. Kimseyi kendim gibi iyi niyetli görmemeliyim. Kimseyi dost görmemeliyim. Bi özelim icimde yasadigim bi dinamiğim olmalı. Kimseye karsi seffaf olmamaliyim. Göründüğüm gibi olmamalıyım. Bütün her sey armut gibi suratimda belirmemeli. Basit biri olmamaliyim. Milletin eğlence malzemesi olmamalıyım. Çünkü artik etrafimda ki insanları seçemiyorum. Okul döneminde seçebiliyordum. Bunu bu sene öğrendim kafama çivi çaka çaka. İnsanların ne kadar tehlikeli ve iki yüzlü olduğunu gördüm. Yüzüme gülüp arkamdan iş çevirdiklerini gördüm. Büyük şehirlerin küçük yerlere göre ne kadar güvenli olduğunu gördüm. Benimle dost gibi görünüp aslında onunda dost ve güvenilir biri olmadığını gördüm. İnsanların zekamla dalga geçip aslında her şeyin farkında oluşuma anlamadıklarını gördüm. Bencillik, fesatlık, hasetlik, çekememezlik dibine kadar gördüm. Yeterince şey görmem artık şeffaf olmamam gerektiğini gösteriyor. Her ne kadar bana akıl verenler bana iyi ol dese de bunun hiç bir işe yaramayacağını biliyorum. Çocukluğumdan beri etrafımdaki herkesi sevdim kucakladım. Artık kucaklamıyorum kimse kusura bakmasın. Aklımı yolda bulmadım.