çok büyüdüm, yıllar geçtikçe küçücük kaldım

yirmi yedime kadar geldim

gelin anlatayım

küçüktüm;

bir ara çok büyük bir istekle fransızca öğrenmek istedim

çok uzun sürmedi.

o zamanlar askıda isteklerim vardı

piyanoya merak saldım

babamı görmüştüm çalarken

bu isteğimde nihayete ermedi

ben küçükken şarkı söyleyebilirim zannederdim

hem öyle kompleks beceri geliştirme girişimlerimden oldukça uzak bir arzuydu

onu da söyleyemedim

büyüyünce sesin oturur dedi annem

o ara biraz büyüdüm

sesim oturdu

ama şarkı söylemek için güzelden epey uzaktı.

içimdeki romantik konuştu benimle

dedi ki;

''doğru ritmi bulman için bedeninin büyümesini bekleme''

bu gerçek canımı acıttı

ama olsun

onu da dinlemeyi bıraktım belli bir yerde.

ben küçükken kitap okumayı çok severdim

bazıları aşkı anlatırdı

aşkı öğrendim

bazıları dostluğu anlatırdı

dostluğu öğrendim

bazıları aileyi anlatırdı

ben aile olabilmeyi ailemden öğrendim

ama kitaplar da güzeldi

aşk ve dostluğu anlatan romanlar okurdum

heyecanlandırırdı beni

kafayı yastığa koyduğum zaman o romanları kendi hayatıma uyarlardım

bir sürü dostum olurdu kafamın içinde,

büyüyünce birkaçıyla tanıştım.

bir sevgilim olurdu,

büyüyünce onu terkettim.

derdim ki kendi kendime;

benimde bir sürü arkadaşım olacak bu kitaplardaki gibi

bin tane maceraya atılacağız beraber

biz seksen günde değil

yetmiş dokuz günde hallederiz devri alem etmeyi

cüretkar bir egom vardı küçükken

şimdi olsa on gün derim

o romanlardan kafayı kaldırdığım zaman derdim ki kendi kendime;

bir sürü arkadaşım olacak,

ama bir sürü sevgilim olmasın..

bir tane olsun

şimdi olsa istemezdim belki

çünkü ben küçükken

bir tanenin bile büyük zayiatlara yol açacağını bilmiyordum

büyümek bazı yerlerde bilmekten geçiyordu

bilgi en büyük hazineydi

karun kadar zengin hissettiğim anlar oldu

Nemrut kadar kibirlendim,

Aşil gibi cesurdum,

Firavun gibi boğuldum

Dostlarım oldu,

çoğuyla aram bozuldu,

azı ailem oldu,

birkaç sevgilim oldu,

biri kaçından daha çok acıttı,

kaçı birini arattı,

sonra akıllandım,

yalnızlığı seçtim.

ilelebet olmasa da dinlenmem gerekti

büyüyordum ve bu bir anda olmuştu

yirmi dörtte yalnızlıkla tanıştım

yirmi beşte yalnızlığım intihar etti

yirmi altıda can çekişti

yirmi yedide toprağa gömeceğim

ben Diyar Atakan!

hiçbir zaman soy ismimle yaşamadım

isimlerim anlatırdı her zaman kişiliğimi

yirmi yedimde dimdik ayakta duruyorum

çok büyüdüm, yıllar geçtikçe küçücük kaldım

bana deve olana pire olamam artık

''bilinmeyen bir hazineydim

bilinmek istedim''

ve Tanrıyı bu sözüyle içime kabul ettim

ben Diyar Atakan!

yirmi yedime girdim

saygılarımla.