Yeni bir güne başlamak zordu onun için

Uyanmak istememenin verdiği huzurla yattığı her gecenin sonunda 

Kırıklıklarla kalkıyordu yatağından

Çok ay batırmıştı kurşundan yatağında

Güneşi batırmak nedir bilmezdi

Sazının tellerinde arıyordu gençliğini

Paslı tellerin yaktığı ellerin farkında olmadan

Başı hiç diz görmemişti

Yaslanmamıştı kimseye

İnsan kokusu nedir bilmez,tütünü kokusu sanardı

Uzak memleketlere benziyordu hisleri 

Işıksız

Susuz

Yolsuz

Kırıntılar içindeydi çok dağılmıştı

Kargalar nöbet bekliyordu başında her sabah

Vakit dolmuştu onun için ama gidemiyordu

Ay batırdığı her güne sitemi vardı