Gülmek için yaratılmış gözlerde yaşlar nedendir sence diye sormuştun bana

O gün cevap veremedim sana ama düşündüm bunu günlerce

Haftalarca belki yıllarca sezdim bütün mavilikleri

Akan her bir yaş damlası kadar sevdim toprağı ve bağışladıklarını

Sessiz hıçkırıklara gömülerek hissettim aşkı ve nefreti

Kavga ve gürültüsüyle anımsadım çocukluğumu

Sesini duydum babamın bağırıyordu gökyüzüne doğru

Elinden gelen tek şeyi yaparak kendini rahatlatıyordu

Vazgeçilmez olduğunu düşünüyordu hayatımda lakin bilmiyordu

Sessizce akıp giden gözyaşlarının oluşturduğu nehir bile daha kıymetliydi 

Benim olmayan günahların sularında kulaç attım sonsuzluğa

Sen mahvolacak tek şey gençliğindir diye düşünürken

Toprağın geceye doğurduğu ay kanıtladı sana gerçeği

Kabul etmek istemedin başta inkar ettin ama anladın gerçeği

Bütün çıplaklığın ile aya bakıp haykırdın

Giden tek şeyin bir gençlik olmadığını anlattın

Ay gökyüzünden ayrılırken dönüp bakmadı arkasına 

Hak etmediğin şeylere sahip olduğunu anladın

Mutsuzluk yaşlarının bir kere akınca bir daha durmayacağını öğrendin

Mutluluktan ağlamaya hasret geberdin belki 

Sormuştun ya o gece bana

Ben bu cevaba bir ömür verdim

 

E.Y