Bir çiçek duruyordu, orda, bir yerde…

Hiç koklamadığım hiç görmediğim…

Gözlerime sordum. Göz kapaklarım film perdesi gibi yukarıdan aşağıya indi. Gözbebeklerimin alt yazılarıydı perdeye yansıyan. “Hayal et” 

Bir uçurtma yaptım hayallerimden. 

Bir yanlışı düzeltircesine açmış.

Uçurtmanın iplerini kalbime bağladım. Uçurtma kalbimin ritimleriyle yükselmeye başladı. Gözlerimi açtım gözlerime sordum. Çiçeğin toprağının her bir parçası ip gibi birbirine tutundu. Birbirine bağlanan ipler çiçeğin köklerini havaya kaldırdı. Yeryüzünün koynundan gökyüzünün eteklerine karıştı. Yeryüzünden gökyüzüne dönen zihinler hep bir şeyler bulmuştur göğün derinliklerinde. O yıldızları buldu yıldızların arasına salıncaklar kurdu. Sallandıkça döküldü içindekiler. 

Gelmiş ta ağzımın kenarında

Konuşur durur.

Konuştukça susarım. Susarım konuştukça kelimelerinin kalbini hissederim. Gök her yerde aynıdır, kapıları farklıdır der. Mutluluk bir tutumdur şu an burdadır der. Hür olsak der. Gelmiş taaaaa kalbimin kenarında konuşur durur. Eşit olsak der. İnsanları sevmesini bilir yaşamayı sevdiği gibi. Sükunetle bekledim ve dinledim. İnsanlar sessizliğin dilini bilselerdi ormanın vahşi hayvanlarına değil, tanrıya daha yakın olurlardı bunu anlayarak dinledim.

Bir çiçek hayal ettim işte ama gerçeklerle bir alıp veremediğim yoktur. Gerçeğin ne olduğuna, ne olmadığına karşı olduğum kadar kayıtsızım. Bu yüzden işlerimin  yolunda gitmesini gerçeğe, yalana, şansa, rüyaya, kadere kısmete bağlamam. Olan biten ne kadar iyi ya da kötü olursa olsun, benim için her zaman olup bitmesi gerekendir.

"Bir gemi bembeyaz teniyle açıklarda,

Güverteleri uçtan uca orman;

Aldım çiçeğimi şurama bastım."