Sıkışmış hissetmenin ne olduğunu tam anlamıyla yaşayarak öğrendiğim bir zaman dilimindeyim. Bağıramıyorum bile zaten bağırsam da kimse duymaz gibi hissediyorum. Bir yara var ortada; nasıl oldu, nerede oldu hiç bilmiyorum bir anda çıktı ortaya ya da hep vardı görmezden geliyordum bilmiyorum. Yaramı iyileştirmem lazım, benim tek başıma iyileştirmem lazım ama nasıl yapacağımı bilmiyorum görmeye bile tahammül edemiyorum. Öteleyemem, daha fazla örseleyemem de onu. Kayboluyorum, ya da kaybolmuştum kaybolduğumu yeni anladım. Öyle bir bilinmezliğe sıkıştım ki. Buradan çıkarsam bir daha düşmem ben. Neyi istemediğimi bilmem en azından bir şeyleri bildiğimi gösterir değil mi?