elimden tut yoksa düşeceğim

yoksa bir bir yıldızlar düşecek

eğer şairsem, beni tanırsan

yağmurdan korktuğumu bilirsen

gözlerim aklına gelirse

elimden tut yoksa düşeceğim

yağmur beni götürecek yoksa beni

geceleri bir çarpıntı duyarsan

telâş telâş yağmurdan kaçıyorum

sarayburnu’ndan geçiyorum

akşamsa eylülse ıslanmışsam

beni görsen belki anlayamazsın

içlenir gizli gizli ağlarsın

eğer ben yalnızsam, yanılmışsam

elimden tut, yoksa düşeceğim

yağmur beni götürecek yoksa beni

Otağ, İlhan Berk

Sevgilim, işte eylül 
Ve işte senin usul usul seğiren yüzün. 

Zaman ki sonsuzdur 
Bitmemiş şiirler gibidir. 

Bazı hüzünleri 
Bazı nehirleri tutup anlatmak gibidir. 

Biz ki zamanı tırnak içine alıp yaşadık 
(İsteğin bulanık kıyısında)

Bundan değil midir bizim aşkımızda 
Sürekli bir akşam hüznü vardır.

Ben Eylül Sen Haziran, Ümit Yaşar Oğuzcan

Bir eylüldü başlayan içimde 
Ağaçlar dökmüştü yapraklarını 
Çimenler sararmıştı 
Rengi solmuştu tüm çiçeklerin 
Gökyüzünü kara bulutlar sarmıştı 
Katar gidiyordu kuşlar uzaklara 
Deli deli esiyordu rüzgar 
Dağılmıştı yazdan kalan ne varsa 
Yaşanmamış bir mevsim gibiydi bahar 

Neydi o bir zamanlar 
Sevmişliğim, sevilmişliğim 
O heyheyler, o delişmenlikler neydi 
Ne bu kadere boyun eğmişliğim 
Ne bu acıdan korlaşan yürek 
Ne bu kurumuş nehir; gözyaşım 
Önümdeki diz boyu karanlıklar da ne 
Ne bu ardımdaki kül yığını; elli yaşım 

Beni kötü yakaladın haziran 
Gamlı, yıkık eylül sonuma 
Bir ilk yaz tazeliği getirdin 
Masmavi göğünle 
Cana can katan güneşinle 
Pırıl pırıl engin denizinle girdin içime 
Çiçekler açtı dokunduğun 
Çimler büyüdü yürüdüğün 
Ve güller katmer oldu güldüğün yerde 

Başımda senin kuşların kanat çırpıyor şimdi 
Oldurduğun yemişlerin ağırlığından 
Dallarım yere değiyor 
Güneşi batmadan saçlarının 
Bir dolunay doğuyor bakışlarından 
Gün boyu senden bir meltem esiyor yanan alnıma 
Uykusuz gecelerim seninle apaydınlık 
Başım dönüyor, of başım dönüyor yaşamaktan 
Ölebilirim artık 

Ölme diyorsan; gitme kal öyleyse 
Sarıl sımsıkı, tenim ol, beni bırakma 
Baksana; parmak uçlarım ateş 
Lavlar fışkırıyor göz bebeklerimden 
Hadi gel, tut ellerimi, benimle yan 
Benimle meydan oku her çaresizliğe 
Benimle uyu, benimle uyan 
Birlikte varalım on üçüncü aylara

Eylül Sabahının Serinliğini, Ataol Behramoğlu

Eylül sabahının serinliğini 
Yaprakların serinliğini 
Ciğerlerime dolduruyorum 

Sessizlik ve serinlik 
Birleşiyor 
Yıkanmış güvercinler 
Ve çok uzakta bir tren sesi 

Her zaman yeniden başlamak duygusu 
Doğuyor içimde 
Her uyanışımda 

Düşmanlarımı bağışlıyorum 
Daha çok seviyorum dostlarımı 
Her uyanışımda 

Eylül sabahının serinliğini 
Yaprakların serinliğini 
Yüreğime dolduruyorum

Acıyor, Turgut Uyar

Mutsuzluktan söz etmek istiyorum
Dikey ve yatay mutsuzluktan
Mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun
sevgim acıyor

Biz giz dolu bir şey yaşadık
onlar da orada yaşadılar
Bir dağın çarpıklığını
bir sevinç sanarak

En başta mutsuzluk elbet
Kasaba meyhanesi gibi
Kahkahası gün ışığına vurup ta
ötede beride yansımayan
Yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi
Öbürünün bir kadından aldığı verem
Bütün işhanlarının tarihçesi
Bütün söz vermelerin tarihçesi
sevgim acıyor

Yazık sevgime diyor birisi
Güzel gözlü bir çocuğun bile
O kadar korunmuş bir yazı yoktu
Ne denmelidir bilemiyorum
sevgim acıyor
Gemiler gene gelip gidiyor
Dağlar kararıp aydınlanacaklar
Ve o kadar

Tavrım bir şeyi bulup coşmaktır
Sonbahar geldi hüzün
Kış geldi kara hüzün
Ey en akıllı kişisi dünyanın
bazen yaz ortasında gündüzün
sevgim acıyor
Kimi sevsem
Kim beni sevse

Eylül toparlandı gitti işte
Ekim falan da gider bu gidişle
Tarihe gömülen koca koca atlar
Tarihe gömülür o kadar