Kaç gece ağladı bu kalbim sessiz sessiz

Kaç gece kan kustum damarlarımdan akar gibi

Kaç mevsim geçirdim yaprak dökmeden

Güneşi tutamadan 

Bu yüzden artık çok uzağım yaratılanlara

Bir savaşın sınırlarından kaçar gibi

Mezarını kazan bir aslan gibi

Müebbet yemiş bir mahkum

Yıkılmış bir kent

Tütünsüz bir işçi gibi çaresizim

Ve yarı yolda bıraktığım her iltifat gibi öksüz

Şimdi yoksulum

Hayallerim kağıtlarda kaldı

Bir ölünün evindeki tozlu raflarda

Elimde bana yetecek bir kalbim bile yok artık

Tükeniyor sayfalarım

Tuttuğum güller gibi

Tütmediği için görülmüyor ruhumun yangını biliyorum

Bir deli fırtına aldı taçlarımı benden

Bundan naçar kaldı ellerimin arası

Şimdi doğurduğun güneşlerle ısınıp sevinebilirim

Hem denize girer çocuklar 

Ben güneşi seyrederim