hayatımı durmadan bıçakladım

sızan kanlarım beni yüceltti

gözlerimi oyup yenisi aldım

eskisi kabuslarıyla öldü

durmadan dans edip

havayı her zerreme kadar soludum ki

dönüp bakınca mahrum kaldım sanmayayım

işte bu minval üzere geldim bu güne

bendimi aştım 

beni bedbaht kılan ruhumsa dedim 

ruhumu çıkarıp tanrıya geri verdim

ağladım çok ağladım

dönüp geri de baktım ama

yaşlarım kurumuştu artık

ardından yas tutmaya, gerek duymadım

sahile indim, önümde denizi gördüm

uçsuz bucaksız masmavi bir deniz

dalgaları kıyıya imdat diye vuruyordu

biraz baktım,su kızıllaştı 

içinde herkes birbirini yiyor

denizle yeryüzünün tek farkı rengi midir dedim

oysa ne güzel durur değil mi dışardan

ama içine girince seni de tüketir benliğini de

çiçekleri kokladım, yaşam bulunacak bir koku

biraz sonra bir böcek geldi kondu çiçeğe

belki de kokladı yaşam bulurum diye

ancak çiçeğe yapıştı, kaçayım derken kanatları koptu

her aşk insanın benliğinden bir parça koparırmış dedim.