23 yaşındayım , halen okuyorum tıp fakültesindeyim dışardan mükemmel gözüken içeride her zaman umursanmadığımı bildiğim bir hayat yaşıyorum.Biliyorum ailen tarafından önemsenmek her şey değil ama bu döngü hep buradan başlıyor.Derdimin kaynağı yok sayılmak değil tam olarak.Yaşamayamamak.Bir şeyler isteyip olduğun yerde kalmaya zorunlu bırakılmak.Aşık olmanın bile suç olduğu bir hayata zorunlu bırakılmak.

5 yıldır okuyorum iyileştirmek faydalı olabilmek için her gün uğraşıyorum.Ama bu derece yok sayılacağımı hayatımı elime almam bu kadar uzun süreceğini bilsem sanırım seçmezdim.İyileştirmek isterken her gün kendimden kaybettim.

Dur ,sus, otur, yapma ,kimseyi sevme, hayır gezme ,tecavüze uğrarsın hamile kalırsın ,sen kimin kucaklarında geziceksin cümlelerini duyarak umudumu kaybetmemeye çalışarak tükenerek geçirdim bu 5 yılı.Bunu birçoğumuz yaşıyoruz.Ve konuşamıyoruz saçmaladığımızı söylenerek yaftalanıyoruz.Çünkü etrafımız boş yaptığımızı düşünen erkekler ya da eril zihniyetli insanlarla dolu.

Gitmeyi çok istedim.Çalışarak okuyup bu döngüyü kırabilmeyi istedim.Ailemin kendi sağlık sorunlarından geçirdiği krizlerin sonucunda sahip olduğu hastalıkların doğurabileceği sonuçları bildiğim için durmak zorunda kaldım.Ölmesinler diye.

Dönüp baktığımda o kadar çok hayallerim vardı ki çok çabalamıştım buraya gelmek için.Kendimi aileme sevdirmek aptal olmadığıma ikna edebilmek için başladı başarılı olma isteğim.Çok uzun zaman sonra ne için bu kadar çalıştığımı buldum.Ama dönüp baktığımda artık eski gücümü bulamıyorum ve bence kadın arkadaşlarım konuşmalıyız paylaşmalıyız.Bu yok sayılmayı birbirimizle paylaşarak başka yollar ararken birbirimize yardım etmeliyiz.

Durumu abarttığım düşünülmesin diye bu detayı da anlatacağım.Duygusal şiddetin yanında fiziksel şiddet de yaşamıştım.Sevdiğim değer verdiğim biri tarafından şiddet gördüm 1 yıl tedavi almam gerekti.Ama bu karantina sürecinde dönüp bakıyorum evet fiziksel şiddet çok acıttı ama benim için yaşayamamak yok sayılmak kadar değildi.

Biraz daha sabret çok iyi bir maaş ve hayatın olacak diyenler olabilir ama ben o mutluluğu parada aramadım sadece kalbimden geçtiği gibi yaşamak o mutlulukla daha faydalı olabilmenin yollarını aramak istedim.Çok uzun süredir sabrediyorum.Anlatıp biraz rahatlamayı kendimi iyi hissedebilmenin başka yollarını bulmayı umuyorum.Hikayemi daha detaylı düşündüklerimi hedeflerimi kendime bu süreçte katabildiklerimi yazmayı düşünüyorum.Teşekkür ederim.