Bu kolaj çalışması, bireyin kendi varlığıyla kurduğu ilişkinin kırılganlığını ve yokluk üzerinden şekillenen saplantılarını gözler önüne seriyor. Görselin merkezinde, bir siluet kendisine ayna tutuyor; ancak aynadaki yansıma, beklenen gerçeklikten çok, içsel boşluğun ve eksikliğin temsili hâline geliyor. Bu durum, kişinin dışarıya sunduğu imge ile içeride taşıdığı kırık yanlar arasındaki derin uçurumu işaret ediyor.

Üstte yer alan metin parçaları, "Herkes kendinden esirgenen şey konusunda saplantılıdır" cümlesiyle, insan doğasının en temel açmazını dile getiriyor: Kişi, sahip olduklarından çok, kendisine verilmemiş olana odaklanır. Eksiklik, bir tür içsel takıntıya dönüşerek bireyin davranışlarını, hayallerini ve bakış açısını yönlendirir. Bu saplantı, kimi zaman bir boşluğu doldurma çabası, kimi zaman da sürekli aynı kırılma noktasına geri dönüş hâlinde görünür.

Arka plandaki koyu kırmızı doku, kan ve yara izlerini andıran biçimiyle bu saplantının ruhsal yaralara yol açışını simgeler. Çatlaklar, insan zihnindeki kırılganlıkların dışavurumudur. Ön plandaki yeşil dalgalı zemin, bu karanlık fonun içinde neredeyse gerçekdışı bir dünya algısı yaratırken; alt kısımda yer alan oyun arayüzü, yaşamın bir “oyun” gibi deneyimlenmesine gönderme yapar. Ancak bu oyun, eksikliklerle şekillendiği için tamamlanmamış, sürekli yeniden başlayan ve ilerleyemeyen bir hâl taşır.

Çalışma, izleyiciyi kendi içindeki boşlukla yüzleşmeye çağırır. Bir başkasının hayatında anlamlı bir ayrıntı gibi duran şey, aslında kişinin en derin arzularının bir yansımasıdır. Herkes, kendi hayatından esirgenen şeyin peşinde sürüklenir; kimi zaman bu arayış bir yaratım gücüne dönüşür, kimi zamansa kendini tüketen bir sapla

ntıya…