Geçenlerde çalıştığım yerde, taze dökülmüş betonun üzerinde bir ayak izi gördüm. O an fark ettim ki, var olan her şey geride bir iz bırakıyor. Biz farkında olmasak bile, yaşanan her an sessiz bir kayda dönüşüyor ve her varlık ardında bir tanık bırakarak sahneden çekiliyor.

​Ağaçların gövdesindeki halkalar da böyle. O halkalar sadece geçen yılları değil, ağacın yaşadığı zorlu kuraklıkları, verimli mevsimleri ve atlattığı fırtınaları da anlatır. Tıpkı zamanla yüzümüzde beliren çizgiler gibi… Her bir çizgi, yaşanmışlıkların, sevinçlerin ve endişelerin bir yansımasıdır. Hiçbiri sebepsiz değildir; her biri hayat tecrübesinin birer kaydıdır.

​Ve evren… Belki de en büyük izleri orada görürüz. Gökyüzüne baktığımızda gördüğümüz yıldızların ışığı, belki de milyonlarca yıl önce sönmüş bir yıldızın geçmişteki varlığının kanıtıdır. Yani biz gökyüzünü izlerken, aslında geçmişin derinliklerine bakarız. Evren bize basit bir kuralı hatırlatır: "Hiçbir şey tamamen yok olmaz, sadece dönüşür ve ardında bir iz bırakır."

​Peki ya biz bu dünyadan geçerken ardımızda ne bırakıyoruz? Birinin zihninde yer eden bir cümle mi? Bir dostun kalbinde hissettiği bir güven mi? Yoksa farkında olmadan açtığımız ve kapanmayan yaralar mı? Belki de insanın en temel çabası, geçici hayata kalıcı bir anlam katma, bir iz bırakma arzusudur. Kimimiz bunu bir sanat eseriyle yapar, kimimiz bir iyilikle, kimimiz de bir çocuğun gözlerindeki tebessümle.

​İzler bize hayatın temel bir çelişkisini hatırlatır: Aynı anda hem ne kadar geçici, hem de ne kadar kalıcı olduğumuzu. Her şey akıp giderken, dokunduğumuz her şeyde bizden bir parçanın kalması… Belki de insanın asıl mirası, inşa ettiği büyük yapılar değil; samimi bir gülüşte, içten bir temasta ya da o taze betonda donup kalmış ayak izinin hatırlattığı gibi, beklenmedik bir anda bırakılan o küçük ama silinmez işarettir. İşte bu izler, hayatın yazılmamış günlüğüdür.