Her gece siyah değildir.

Bitkin bir hasta gibi şimdilerde gece, 
yitirdi eski karanlığını
renksiz, soluk, yavaş ve aksak…

Gözlerini kapatmıyor İstanbul,
her köşe başında yapay bir aydınlık
her nefeste biraz paslanmış demir tadı,
yaşamayı duymaya çalışıyoruz
pörsümüş bir zamanın ortasında.

Çiçeklenmiş mezarlıklarla dolu etrafımız, 
ürkek sessizliklerle bezeli. 
Soluk bir siyahın ortasında 
baba azarlarında
desenlerini ezberlediğimiz halılardan,
kirlettiğimiz halılara dalıp gidiyoruz
kirlettiklerimizi de
kirletilenleri de heybemize alarak 
temiz bir nefes aranıyoruz,
gerçek bir siyah.