Neden yazamıyorum?
Yazacak bir şeyim mi kalmadı, yoksa ne düşündüğümü ne yaptığımı mı bilmiyorum artık?
Kelimelerin yaşamıma tanıklığı bitti mi?

Neden okuyamıyorum?
Roman sayfalarının arasında, öykülerin başlarında kendime rastlarım diye mi korkuyorum?
Yoksa, kendime rastlayacağım bir roman henüz yazılmadı diye mi okuyamıyorum?

Neden konuşamıyorum?
Kelimeler belli belirsiz havada uçuşuyor da ben mi tutamıyorum onları?
Yan yana getirilecek sözcükler anlamını mı yitiriyor yoksa?

Böyle geçiyor günler.
Bir gün iyiysem, ertesi gün mutlaka bir bıçak saplanıyor içime.
Çok kolay sürükleniyorum o duygunun peşinden.
Yazdıklarım, melankolik bir adamın acınası halini sergilemekten başka ne ki?

Etrafımda onca şey olup bitiyor:
Birileri anlatıyor, birileri dağıtıyor,
tabaklar kırılıyor, halılar kirleniyor,
bir yerlerde kediler bağrışıyor.
Ben kalakalıyorum, sanki durduğum yerde.
Belki de kalakalmalıyım.
Adım attıkça bir önceki hatasını unutmak isteyen birisi,
durmaktan başka ne yapabilir ki?

Yazmak...
Artık deniz kenarlarında oturup İstanbul’u seyretmek de yetmiyor.
Yaşanan onca şeye rağmen yüzüne bakamamak yaralıyor en çok.
Düşündüm de deniz kenarlarında, çay bahçelerinde sana rastlarım diye delicesine yürüyorum belki de.
Rastlayınca da yüzüne bakamıyorum – gözlerinin içine hiç.
Rüzgâr getiriyor kokunu,
bir sokak arasında otururken,
öfkelenen sesinde içim çekiliyor.
öfkeli çok gördüm seni, 
hınçlı çok gördüm de
hiç sebep olmamıştım buna.

Ne zaman bitecek bu telaş?
Ne zaman varacağız tamamlanmışlık hissine?
Her son buluşma,
yeni yüz yüze gelmelere davetiye çıkarıyor istemsizce.

Yazamıyorum,
okuyamıyorum ve 
konuşamıyorum.

Hırs ve kibirden sağır olan kulakları
başkalarına mahsus sandık belki de 
en büyük yanılgımız
en büyük cezamız oldu.

Sesimin yankısından sağır oldu kulaklarım artık.
Sen benim sessiz çığlıklarımı neden duymuyor gibisin?